Σκηνοθεσία: Ηλίας Φλωράκης, Βασίλης Μπισμπίκης
με τον Τάσο Σωτηράκη
Ακούγεται ο μικρός Πέτρος Φλωράκης σε κείμενο Γιάννη Ρίτσου
Μουσική: Villagers of Ioannina City (VIC)
Μουσική τρέιλερ: Βασίλης Καραγιάννης
Φωτογραφία αφίσας: Δήμητρα Ψυχογιού
Σενάριο/Editing: Ηλίας Φλωράκης
Δεν είναι μια ταινία για τον Άρη Βελουχιώτη. Είναι ένα ντοκιμαντέρ για την Αθήνα του σήμερα. Ο Άρης, ήταν απλά η αφορμή, λόγω της παράστασης για την οποία γυρίστηκε το αρχικό υλικό.
Ένα άτακτο οδοιπορικό μιας μορφής του παρελθόντος και των φαντασμάτων του, στην Αθήνα του σήμερα. Τί κάνανε για την Ελλάδα, όλοι αυτοί που τον υπερασπίστηκαν ή τον κατηγόρησαν; Η σκιά του πλανάται ακόμα στις μνήμες μας. Τί κάναμε όμως εμείς, μετά από αυτόν; Τι θα κάνουμε μετά … όταν η σκιά του σβήσει;
«Έζησα 40 χρόνια, έζησα και καλά και άσχημα. Κοιτάξτε εσείς τί θα κάνετε τώρα.»
Η πραγματική ιστορία της Ελλάδας, η κατάντια της, είναι αυτή που θα γραφτεί στα σχόλια της ταινίας και από τους μεν και από τους δε.
Από το κείμενο της παράστασης, της Σοφίας Αδαμίδου:
«Εγώ είμαι. Δεν υπάρχω, αλλά υπάρχω. Δεν ζω, αλλά ζω. Δεν έχω σάρκα και οστά… δεν τα χρειάζομαι. Εσείς με κρατάτε εδώ. Με τα θετικά σας λόγια, αλλά και με τα αρνητικά. Δεν έχω ησυχάσει ως νεκρός… αλλά μήπως έζησα και ως ζωντανός; Το όνομά μου διχάζει. Ακούω συχνά, αν ζούσε ο Άρης. Αν δεν αυτοκτονούσε. Αν συμφωνούσε. Αν δεν διαφωνούσε. Αν δεν γινόταν η συμφωνία της Βάρκιζας. Αν δεν παραδίδαμε τα όπλα, αν, αν, αν. Ακούω και δεν ακούω τα όσα μου σούρουν. Δηλωσίας, αποστάτης, τον διέγραψε το κόμμα του, επαναστάτης, είχε δίκιο, είχε άδικο, ήρωας, εγκληματίας, παλικάρι, επηρμένος, ου…ό,τι θέλεις. Εντάξει, ο κάθένας από την πλευρά που το βλέπει, από την πλευρά που τάσσει εαυτόν…»
«Εγώ ξέρω, ότι ορκίστηκα να δοξάσω και να τιμήσω το όπλο που κρατώ και να μην το παραδώσω, αν δεν ξεσκλαβωθεί η Πατρίδα μου και δεν γίνει ο λαός νοικοκύρης στον τόπο του. Και η πατρίδα μου δεν ξεσκλαβώθηκε ακόμη.»
ΟΝΕΙΡΟΚΥΚΛΟΙ | ONEIROKYKLOI (DREAMCIRCLES) 