Η Εστία της Οικογένειας, η Αγκαλιά του Σχολείου, πόσο αθώα μέρη είναι; Μη ξεχνάμε ότι η θέση του παιδιού στην κοινωνία όπως τη γνωρίζουμε σήμερα (πάνω-κάτω) δόθηκε πριν 100 χρόνια. Ως τότε (και δυστυχώς αρκετές φορές και σήμερα ακόμα) ήταν ανύπαρκτο, ress, tabula rasa, ένα μωρό (με την έννοια της μωρίας) πλάσμα στις περισσότερες περιπτώσεις!
«Το μικρό πόνι» του Πάκο Μπεθέρα, αποτελεί μια παράσταση γροθιά στη διαιώνιση του θέματος διαφορετικότητα και αντιμετώπιση της επιθετικής συμπεριφοράς. Πότε ένα παιδί μαθαίνει την ενσυναίσθηση, την συνειδητοποίηση δηλαδή της ύπαρξης ενός περιβάλλοντος γύρω από τον εαυτό του, το οποίο είναι εξίσου σημαντικό με αυτό; Όπως λένε οι ψυχολόγοι στο τέλος περίπου του 2ου έτους το βρέφος αρχίζει να δείχνει συναισθήματα συμπαράστασης ή ανησυχίας σε άλλα άτομα. Για να αναπτύξει την ενσυναίσθηση θα πρέπει να αποκτήσει πρώτα επίγνωση της συναισθηματικής κατάστασης των άλλων. Είναι έτοιμοι οι γονείς να απελευθερώσουν τους πρίγκιπες και τις πριγκίπισσές τους από το Κάστρο του Εγωισμού που συνήθως τα κλείνουν; Γιατί εκεί, σε εκείνο το Κάστρο, είναι πολύ ψηλά και δεν υπάρχει κάποιος άλλος γύρω τους για να αφουγκραστούν ΣΥΝαισθήματα! Εκεί δημιουργούνται και τα είδη των παιχνιδιών που ετοιμάζουν τις αυριανές “ευτυχισμένες” συζύγους, τους πειθαρχημένους στρατιώτες που δεν κλαίνε, τους επιτυχημένους επαγγελματίες!
Τα παιδιά Μάικλ Μορόνες και Γκρέισον Μπρους, το 2014 υπήρξαν τραγικά θύματα κακοποίησης από παιδιά! Ο Πάκο Μπεθέρα συγκλονισμένος γράφει «Το μικρό πόνι». Η υπόθεση του έργου:
Η σχέση της Ιρένε και του Χάιμε δοκιμάζεται όταν ο δεκάχρονος γιος τους Λουίσμι επιλεγεί να πάει στο σχολείο κρατώντας μια σάκα, που έχει φιγούρες από την αγαπημένη του σειρά “Το μικρό μου πόνι”. Ο διευθυντής ζητάει από τους γονείς να μην ξαναπάει το παιδί στο σχολείο με την συγκεκριμένη σάκα καθώς προκαλεί. Το αγόρι όμως αρνείται να την αφήσει και έτσι τα επεισόδια κλιμακώνονται και παίρνουν διαστάσεις ανελέητης σκληρότητας. Το σχολείο κατηγορεί το παιδί και ζητάει την απομάκρυνση του.
Οι γονείς του παιδιού, που διαφωνούν μεταξύ τους ως προς το χειρισμό της υπόθεσης, μιλάνε συνεχώς για το παιδί τους αλλά ποτέ με το παιδί τους -το οποίο και δεν βλέπουμε ποτέ- και φυσικά αποφασίζουν ερήμην του. Η σάκα στην παιδική πλάτη «βαραίνει» και το παιδί προσπαθεί πια να υπερασπιστεί τον εαυτό του ολομόναχο.
«Το φυσιολογικό είναι το συνηθισμένο, αυτό που κάνει η πλειονότητα», υποστηρίζει η Ιρένε. «Αν φυσιολογικός είναι αυτός που μισεί τον διαφορετικό, δεν ξέρω εσύ τι κάνεις, εγώ πάντως δεν θέλω το παιδί μου να είναι φυσιολογικό!», διαμαρτύρεται ο Χάιμε. Πόσο εύθραυστες οι ισορροπίες στο μεγάλωμα ενός παιδιού στην Οικογενειακή Εστία!
Το εκπαιδευτικό σύστημα γεμάτο ΠΡΕΠΕΙ, δεν μπορεί να δημιουργήσει εύκολα την Αγκαλιά που υπόσχεται! Συνήθως γονείς και εκπαιδευτικοί είναι σε αντίθετες όχθες, και τα παιδιά στη μέση!
Στο πλατό του θεάτρου ένα τεράστιο “γύρω-γύρω όλοι” με κάγκελα που άλλαζαν θέση όπως οι πίτες των στατιστικών ερευνών, δημιούργησε την οπτική ένταση που χρειαζόταν από την Κωνσταντίνα Κρίγκου. Οι γονείς κατά την εξέλιξη της ιστορίας μετέβαλλαν τα κάγκελα για να δημιουργήσουν το χώρο του σαλονιού, της κρεβατοκάμαρας, του παιδικού, με μια κινησιολογική ένταση (με τη μορφή του πιο “επικίνδυνου” παιχνιδιού της παιδικής χαράς – και του πιο αγαπημένου στα παιδιά) που επιμελήθηκε η Μαργαρίτα Τρίκκα, για να μας μεταδώσουν και τις ψυχολογικές εναλλαγές τους, γιατί οι πάγιες απόψεις τους διαλύονταν σιγά-σιγά μπροστά στα μάτια τους! Άραγε τα ποσοστά στα γκάλοπ για “Τη θέση του παιδιού στη κοινωνία”, πόσο αληθινά αποτελέσματα έχουν; Πόσοι γονείς διαβεβαιώνουν το περιβάλλον τους ότι μεγαλώνουν το παιδί τους όπως ΠΡΕΠΕΙ, ενώ ΠΟΤΕ δεν το κάνουν στην πραγματικότητα; Πόσο δύσκολο είναι να πετάξουμε τα τραύματα της δικής μας παιδικής ηλικίας για να μπορέσουμε να δώσουμε στα παιδιά μας την παιδικότητά τους;
Η μουσική του Θοδωρή Οικονόμου ακολουθούσε σα χαλί την παράσταση χωρίς ποτέ να ενοχλεί, και στο τέλος έγινε φορέας της εικόνας που βλέπαμε στην λιτή και δυνατή βιντεοπροβολή του Αλέξανδρου Τσόχα!
Η Ρηνιώ Κυριαζή ερμήνευσε με ισορροπία της Ιρένε και η συγκρατημένη της έκρηξη στη ροή της ιστορίας, μας μετέδωσε ρίγος! Ο Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος ήταν απλός και αληθινός, με κρεσέντο ερμηνείας που μας μετέδιδε τους προβληματισμούς του έργου. Η Σοφία Καραγιάννη έκανε μια εξαιρετική επιλογή να ανεβάσει αυτό το έργο και μπήκε στο μεδούλι του με τους συνεργάτες της, για να μας κάνει να ΣΥΝκινηθούμε γιατί διαφορετικά το Θέατρο δεν έχει νόημα! Γιατί “Λεκτική Βία”, “Σωματική Βία”, ποιος δεν είναι συνένοχος;
Παρακολουθήστε την υπέροχη κουβέντα που είχα με τους πρωταγωνιστές και τη σκηνοθέτιδα! Μη προβληματιστείτε μόνο, ΣΥΝκινηθείτε!!!! Γονείς και εκπαιδευτικοί.
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Πάκο Μπεθέρα, «Το μικρό πόνι»
Σκηνοθεσία: Σοφία Καραγιάννη
Παίζουν: Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος, Ρηνιώ Κυριαζή
Ένα έργο βαθιά κοινωνικό και πολύ ευαίσθητο.
Ο συγγραφέας, εμπνευσμένος από αληθινά περιστατικά, εξερευνά τις ευθύνες και τα αίτια του εκφοβισμού, εστιάζει στο θέμα της διαφορετικότητας και της αποδοχής του εαυτού μας και των γύρω μας.
Το Μικρό Πόνι είναι αφιερωμένο από τον ίδιο στη μνήμη δύο παιδιών, του Μάικλ Μορόνες και του Γκρέισον Μπρους, τα οποία το 2014 υπήρξαν τραγικά θύματα κακοποίησης.
Συντελεστές της παράστασης
Μετάφραση: Μαρία Χατζηεμμανουήλ
Σκηνοθεσία: Σοφία Καραγιάννη
Σκηνικά – Κοστούμια: Κωνσταντίνα Κρίγκου
Μουσική: Θοδωρής Οικονόμου
Επιμέλεια κίνησης: Μαργαρίτα Τρίκκα
Σχεδιασμός φωτισμών: Νίκος Βλασόπουλος
Video animation: Αλέξανδρος Τσόχας
Εικαστική επιμέλεια αφίσας: Βασίλης Σελιμάς
Βοηθός σκηνοθέτη: Βάσια Μίχα
Χορογραφία: Μαργαρίτα Τρίκκα
Παίζουν: Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος, Ρηνιώ Κυριαζή
Διάρκεια: 80 λεπτά
Τιμές Εισιτηρίων: Παρασκευή Κανονικό 13€ Φοιτητικό 10€ Ανέργων 8€ Σάββατο-Κυριακή Κανονικό 14€ Φοιτητικό / Ανέργων 12€
Διάρκεια Παραστάσεων: Από 13.10.2017 μέχρι 07.01.2018
Πρωινές παραστάσεις για σχολεία στο θέατρο:
Τιμή εισιτηρίου: 5€
Επικοινωνία για οργανωμένες επισκέψεις & παραστάσεις:
Βάσια Μίχα
Τ: 6947057810
vasia-amica@hotmail.com
Παραστάσεις: Παρασκευή 21:15 Σάββατο 21:15 Κυριακή 19:00
Θέατρο του Νέου Κόσμου (Κάτω Χώρος), Αντισθένους 7, Αθήνα
ΟΝΕΙΡΟΚΥΚΛΟΙ | ONEIROKYKLOI (DREAMCIRCLES) 